वीरगञ्ज । समाजसेवी पार्वती तिवारीका अनुसार सामाजिक सेवा कुनै दान वा उपकार होइन, बरु मानव जीवनको नैतिक दायित्व हो। उहाँका शब्दमा, “सामाजिक सेवा मेरो अन्तःकरणको आवाज हो — जसले मलाई ‘म’ बाट ‘हामी’ सम्मको यात्रा गराएको छ।”
तिवारीले समाजसेवा अरूलाई परिवर्तन गर्न होइन, आफूलाई सुधार्नका लागि सुरु गरेको बताउनुहुन्छ। उहाँका अनुसार पहिलोपटक एउटा अनपढ बालिकालाई अक्षर चिनाउन सिकाउँदा देखिएको खुशीको झिल्कोले उहाँको जीवनमा गहिरो प्रेरणा दिएको थियो।
“सेवा दिने मात्र होइन, सेवा पाउनेले पनि आफ्नो अन्धकारबाट मुक्त हुन्छ,” उहाँ भन्छिन्।
तिवारीको दृष्टिमा समाजसेवा कुनै संस्थाको परिचयपत्र वा क्यामेराको फ्रेममा सीमित कार्य होइन। “यो त हृदयको काम हो, जसलाई परमात्माले मात्र देख्छ,” उहाँले बताउनुभयो। उहाँका लागि समाजसेवा भनेको सडकका बेसहारा जनावरलाई खाना खुवाउनेदेखि लिएर घर सफा गर्ने महिलाको छोरालाई किताब किनिदिने सम्म हो।
समाज सुधारका कुरा गर्दा उहाँ भन्छिन्, “लोगहरू भन्छन् समाज बिग्रिँदै गएको छ, तर म सोच्छु—के म आफैं सुधारिएकी छु?” उहाँका अनुसार सेवा तब सार्थक हुन्छ जब त्यो सहकार्य र सहअस्तित्वमा आधारित हुन्छ।
पार्वती तिवारीका लागि समाजसेवा अब कुनै छुट्टै काम होइन, त्यो उहाँको जीवनशैली र पहिचान बनिसकेको छ। “म समाजसेवा गर्दिनँ; म समाजसेवा बाँच्छु,” उहाँको यो भनाइ नै उहाँको जीवन दर्शन हो।
उहाँका अनुसार सामाजिक सेवा नै जीवनको साधना हो—जहाँ पुरस्कार वा प्रशंसा होइन, केवल निःस्वार्थ अन्तःकरणको सन्तुष्टि हुन्छ।
“म छु, त्यसैले सेवा छ। सेवा छ, त्यसैले जीवन छ,” तिवारीको यही जीवनमूल्यले समाजमा सकारात्मक चेतना फैलाइरहेको छ।